woensdag 15 augustus 2018

Epiloog

[Pablo] We zitten nu in de trein terug naar Verona. In minder dan drie uur in deze hoge snelheidslijn gaan we dezelfde afstand afleggen als wat ons 10 dagen zwoegen heeft gekost. 

Toch reizen we om verschillende redenen op de fiets. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik probeer het even. “Tegenwoordig reizen we alleen maar om van A naar B te komen”. Dat hoor je wel eens vaker, maar is eigenlijk al te genereus. Tegenwoordig reizen we met de trein, vliegtuig en vaak met de auto omdat we in B willen zijn. Hoe we er komen is niet belangrijk, maar wel zo snel, efficiënt en goedkoop mogelijk. 

Bij een fietsreis is het precies het tegenovergestelde. De hele kick zit erin hoe je er komt. Je uiteindelijke bestemming speelt een relatief kleine rol, en dat is wat de reis zo leuk maakt. 

Wat is er dan zo leuk aan dat proces als het niet gaat om de bestemming? Je krijgt een veel rijker beeld van een streek. Als je kilometers lang kruiden om je heen ruikt en alsmaar olijfbomen en wijngaarden ziet, begrijp je hoe belangrijk eten in deze omgeving is, je ziet hoeveel aandacht er aan die planten wordt gegeven. Als je omhoog moet trappen en je over 5 kilometer een uur doet, besef je hoe afgelegen het dorpje al honderden jaren moet zijn geweest. Als je er met de auto in 7 minuten komt verbaast het je misschien als die mensen een veel rustiger levensritme hebben; op de fiets was je daar al klaar voor.

De dagelijkse structuur die zo’n fietsreis met zich meebrengt is ook wat verslavend en zelfs ontspannend. De vraag: “wat wil je vandaag doen?” komt nooit op. We weten precies wat we gaan doen. Trappen. 

De reis zelf naar de volgende etappe haalt die stress van denken wat je met je dag gaat doen, er helemaal uit. Als je ‘s avonds aankomt bij je hotel, meteen een koude douche neemt, je dan aankleedt en 5 minuten later op een pleintje van een klein Italiaans dorp zit, met een drankje terwijl de zon ondergaat, voel je je helemaal voldaan. 

Je leert constant nieuwe dingen. Over je eigen doorzettingsvermogen als je omhoog moet fietsen in de snikhete zon, over de natuur als je een vijgenboom aan zijn bladeren herkent, en van de Italiaanse cultuur als je in elk nieuw dorpje kan zien hoe de mensen daar hun leven leiden.

En wat een cultuur is dit. De Italofiel in de familie is zonder twijfel mijn vader. Echter kan ik na deze reis veel beter begrijpen waarom. Misschien is het beter als ik even kort de highlights voor mezelf in dit land opnoem: 

Mensen: van de Padovese wandelaars waar we een ontzettend gezellig diner mee hebben gedeeld in San Piero a Sieve, pratend over de Europese unie, tot de man die ons, geld weigerend, op zijn eigen plezierboot over de Po rivier heeft gebracht toen de brug gesloten was … de mensen in dit land zijn warm, hebben humor, en vooral als je probeert de taal te spreken, hebben ze veel voor je over. 

Uitzichten: het hele land is schitterend, maar nadat we de povlakte van Bologna achter ons lieten werd het alleen maar mooier. De topper was zonder twijfel het stuk tussen Firenze en Siena, waar de Toscaanse heuvels een plaatje uit een sprookje leken te zijn (en de luchten werden fantastisch mooi toen na San Donato de hemel na een storm openging). Verder was de zonsondergang op het Lago di Bolsena een ontzettend gaaf beeld, net als de door Reitsma gedoopte ‘erotische rotsformaties’ vlak na Siena, of de zonnebloemvelden na Bologna en voor Loiano. 

Eten: het eten was natuurlijk ook heerlijk, waar we ook waren: je kunt hier overal voor een lage prijs prima eten, maar de wat duurdere avonden hebben wel als gevolg dat ik de naam Il Vezzo niet snel zal vergeten. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. 

Dit land is rijk. De natuur is schitterend, de velden vol rijpe vruchten, de kwaliteit en hoeveelheid cultuur en geschiedenis is nergens te evenaren, en de mensen zijn voor het overgrote deel ondernemend en van goed hart. Aleen de dazen en de regering … sfortunati! Als ze zelfs dat goed hadden geregeld, zou het arrogant goed worden. 

Ik weet zeker dat ik hier terugkom. Op een andere manier, zeker, maar ik ga hier van weg met een ontzettend leuke ervaring waarbij wij samen, vader en zoon, hebben kunnen genieten van elkaars gezelschap terwijl we iets actiefs, telkens verrassends deden, in het land van de mooie landschappen, het heerlijke eten, de echte koffie, de gebarentaal en de inmiddels bijna rijpe vijgen. 







dinsdag 14 augustus 2018

Maandag 13 augustus: Rome!

De laatste fietsdag! We beginnen de dag rustig met een ontbijt op het terras van het heerlijke hotel. Dit Relais Falisco, dat is gehuisvest in het karakteristieke palazzo van een overleden graaf, is zeker een aanrader. 

We rijden naar het restaurant van gisteren, want Steven was vergeten een fooi te geven. Het établissement blijkt echter dicht te zijn. We bellen of we ons gebrek op een andere manier kunnen verhelpen, maar de eigenaar ziet niets kwaadaardigs in ons handelen. Hij bedankt ons voor het telefoontje en wenst ons een fijne vakantie. We besluiten dan maar een mooie recensie te schrijven op Tripadvisor. 

Het is de laatste dag, maar we krijgen de etappe niet cadeau. We moeten weer flink aan de bak, de heuvels zijn nog talrijk en de machtige zon hakt genadeloos op ons in. Gelukkig zorgt af een toe een wolk of een boom voor wat schaduw. 

Een paar kilometer na vertrek vindt Pablo de eerste rijpe vijgen. We eten er ieder één, en ze zijn verrukkelijk, maar zo kort na het rijke ontbijt komen ze eigenlijk iets te vroeg. We hopen later nog een boom met rijpe vruchten tegen te komen. 

Nadat we een stuk over de Via Flaminia hebben gereden - wat een kick dezelfde weg te gebruiken als de oude Romeinen! - maken we bij Faléria onze eerste stop. We nemen zoals gebruikelijk een grote fles water, en daarbij twee cappuccino. Op verzoek van Pablo vragen we ook om een verse jus d'orange, maar de elektrische pers blijkt niet te werken. Dat feest gaat dus niet door. 

Iets anders blijkt ook niet te werken: de klok van het gemeentehuis. Hij geeft half één aan, maar het is toch echt half twaalf. Iedereen blijkt ervan op de hoogte, maar men heeft zich er kennelijk bij neergelegd dat de klok een uur voorloopt. "Quest'è l'Italia".

In Magliano Romano stoppen we voor de tweede keer, en daarna beginnen we aan ons laatste moeilijke stuk. Het lijkt wel of we nogmaals getest moeten worden: de zon knalt als nooit tevoren, de dazen zijn terug, de kwaliteit van het asfalt is te beroerd voor woorden, er ligt veel vieze zooi langs de weg, en Pablo's zadel gaat weer schuin staan. 

Bij Sacrofano heeft Pablo het helemaal gehad en stoppen we even voor een broodje en wat water. Daarna gaat het echter lekker: de weg gaat omlaag, en met hoge snelheid fietsen we naar Prima Porta. Daar maken we een laatste stop voor Rome (in hetzelfde tentje waar Steven vijf jaar geleden ook heeft gezeten), en dan fietsen we prinsheerlijk over een vrijliggend fietspad, als over een rode loper, naar de eeuwige stad. 

Na vijf kilometer zien we de koepel van de St. Pieter: nu zijn we er bijna! Via het Piazza del Popolo rijden we de oude stad binnen. We fietsen gelijk door naar het Pantheon, want we zijn het er beide over eens dat dat gebouw, meer dan enig ander, hèt symbool van Rome is. We vragen een Aziatische man een foto te nemen, en sturen die meteen naar geliefden en vrienden. We hebben het gehaald, we zijn in Rome! 

Na een zabaione ijsje bij Fiocco di Neve (beste ijs van Rome!) gaan we naar ons hotel, dat passend Verona heet. We checken in, douchen, en gaan dan eten bij Nonna Betta, in de joodse wijk. Daar worden we verwend met heerlijke artisjokken, zucchini en kabeljauw, gelardeerd met een glaasje Malvasia uit Lazio. 

Pablo gaat naar zijn vriend Bernardo, en Steven wandelt blijmoedig terug naar het hotel: wat geweldig dat we het hebben gehaald, wat fijn dat we geen ongeluk hebben gehad en alles goed ging, wat een heerlijke reis was het. Un sogno davvero. 

Route: Civita Castellana-Rome
Gereden afstand: 63 km
Gereden tijd: 4:27
Gemiddelde snelheid: 14,10 km/h
Topsnelheid: 49 km/h































zondag 12 augustus 2018

Zondag 12 augustus: fietsen tussen de hazelnoten

We hebben uitstekend geslapen en staan rond half negen op. De eigenaresse van de B&B serveert een vorstelijk ontbijt in haar tuin met uitzicht op Montefiascone. 

We stijgen op onze stalen rossen. Het is al behoorlijk warm, maar toch komen we goed vooruit. Pablo rijdt weer als de beste, hij is nu echt goed op dreef. We horen vele krekels, wat een mooi concert geven ze toch. Krekels zijn vakantie. 

We stoppen bij een bar om water te drinken. Naast ons is een tafel vol Italiaanse mannen die 's morgens al ruim aan de wijn zijn. We zien dit tafereel wel vaker, groepen oudere mannen die uren bij een bar hangen. Wat doen de vrouwen van deze mannen toch, vragen wij ons af. 

We vervolgen ons pad en eten onderweg een piadina (ieder een helft) en een tramezzino (idem). De echte trek bewaren we voor de avond.

We komen door Nutella-land. Dat wil zeggen, overal om ons heen worden hazelnoten geteeld, en we begrijpen uit de plaatselijke krant dat Ferrero deze noten gebruikt om Nutella mee te maken. 

Na een klein klimmetje rusten we even uit in Vignanello. Bij de plaatselijke bar met fraai uitzicht zit weer een groep mannen te praten. We nemen water en ieder een ijsje, uiteraard met hazelnotensmaak. 

Vanaf Vignanello gaat de weg langzaam omlaag. Het is het gemakkelijkste stuk van de hele route, geleidelijk zakken we naar beneden, kilometers worden gratis weggegeven. Wat een genot!

We komen aan in Civita Castellana, het eindpunt van de fietstocht van vandaag. We worden meteen verblijd door de charme van dit plaatsje. 

We douchen en gaan dan naar het gezellige Domplein. Wat een mooie kleuren zitten hier op de muren! In vervolg op een suggestie uit Amsterdam gaan we eten bij Da Bastiano. De pasta (amatriciana/gorgonzola-sinaasappel) is top, maar Pablo's hoofdgerecht (een mega hamburger) is niet super lekker en veel teveel. Hij lost het goed op door zijn bord zelf met excuses naar de keuken terug te brengen. 

We nemen nog een limoncello op het Domplein en gaan dan slapen. Morgen de laatste fietsdag naar Rome! 

Route: Montefiascone-Civita Castellana
Gereden afstand: 64,61 km
Gereden tijd: 3h41
Gemiddelde snelheid: 17,50 km/h
Topsnelheid: 57,50