maandag 6 augustus 2018

Maandag 6 augustus: over twee passen, en een bijzondere ontmoeting

Het fietsen in de vroege morgen bevalt ons uitstekend, en daarom gaat de wekker vandaag om 5h30 (idd: vijf-uur-dertig / half zes). Om kwart over zes rijden we weg van ons hotel, door een langzaam ontwakend Bologna. 

We stoppen even bij het Collegio dei Fiamminghi, waar Steven vijf maanden heeft gewoond, en rijden vervolgens door de Via Santo Stefano de stad uit. Onderweg zien we veel barretjes die al open zijn, de een nog aantrekkelijker dan de ander. Bij één strijken we neer en genieten van een overheerlijke cornetto con crema, een jus d'orange en een cappuccino. We praten wat na over ons verblijf in Bologna, en Steven constateert verheugd dat Pablo inmiddels ook onder de indruk is geraakt van de schoonheid van deze stad. 

Deze dag gaan we de bergen in, en we zijn er gezond zenuwachtig voor. We hebben ook een andere 'zorg', want eigenlijk willen we vandaag graag twee etappes doen. Dat zit zo: bij het voorbereiden van deze reis heeft Steven gebruik gemaakt van de boekjes die hij in 2013 heeft gebruikt voor de fietstocht Amsterdam-Rome. Volgens de informatie in die boekjes zijn er 11 etappes nodig om de tocht Verona-Roma te volbrengen. We hebben 11 vakantiedagen, dus dat leek haalbaar. Echter, omdat fietsers hadden geklaagd dat de etappes te lang waren, heeft Hans Reitsma - die de route ontworpen heeft - in een latere versie van boekje 3 (Ferrara-Rome) verschillende etappes op de Toscane route in tweeën verdeeld. Daardoor zijn er nu opeens 14 etappes in plaats van 11. Soms moeten we dus meer dan één (nieuwe) etappe per dag doen om op tijd in Rome te zijn. 

Reitsma heeft overigens ook de route via Ravenna en Assisi omgedoopt tot 'hoofdroute' (in oudere versies van het boekje was de route via Toscane nog de hoofdroute). Daardoor heeft Steven achteraf in 2013 niet de laffe makkelijke route gedaan, maar de hoofdroute. Alsof je een diploma HAVO hebt gedaan, dat na vijf jaar wordt omgezet in een VWO diploma. Enfin. 

De eerste kilometers de bergen in verlopen wonderbaarlijk goed. Bomen zorgen voor veel schaduw, en de lucht is koel. We constateren verheugd dat we liever in de koude bergen, dan in de vlakke maar warme Po-vlakte rijden. 

Het stuk vlak voor Loiano is behoorlijk zwaar: daar staan geen bomen meer, en moeten we 5-10% klimmen. Door vele pauzes blijft het echter doenbaar, en langzaam kruipen we omhoog. Om 11h zijn we in Loiano: het einde van de eerste etappe zit erop! 

We nemen een koffie, 1,5 liter water en twee tramezzini, en beginnen dan aan de tweede etappe van vandaag, tot aan San Piero a Sieve. Deze etappe heeft twee 'cols', de Passo della Raticosa (968 m) en de Passo della Futa (902 m). Voor de cijferfetisjisten: Bologna ligt op 54 meter boven zeeniveau. 

We maken een stop in Menghidoro. Daar eten we een overheerlijke pizza in een restaurant waar vrijwel uitsluitend bejaarden zitten. In de stadjes en dorpjes die we tegenkomen zien we überhaupt veel oudere mensen. We denken dat het komt omdat de jongeren allemaal aan het werk of op vakantie zijn, en de ouderen niet meer werken en niet op vakantie willen, of dat fysiek of financieel niet meer kunnen. Het geeft stof voor reflectie tijdens het verloop van onze fietsreis. 

Na de overheerlijke pizza rijden we betrekkelijk gemakkelijk naar de voet van de Passo della Raticosa. Daar gaat het in 2,7 km strak omhoog, maar door de schaduw van de vele bomen is het niet echt zwaar. Terwijl we even uitrusten bij een schitterende villa die te koop staat - we hebben al eindeloos veel 'vendesi' bordjes gezien, half Italië lijkt te koop - zien we op internet het gigantische ongeluk bij Bologna. Het lijkt erop dat de bestuurder van de tankwagen er niet helemaal bij was (was hij aan het  appen op zijn telefoon?). 

Niet zonder trots komen we als enige fietsers aan op de Passo della Raticosa (alle andere bezoekers, en dat zijn er vele, komen per motor of auto). Daar drinken we water en eten we wat kaas en ham, allemaal overheerlijk weer - maar dat komt vast ook door het fietsen. 

We vervolgen onze weg. Eerst is het heerlijk afdalen - met 55 km/h gaat Steven wederom over de schreef! - en vervolgens gaan we omhoog naar de Passo della Futa. Daar is een herberg die wordt gerund door de kinderen van Alberto Poletti, een wielrenner die in de jaren zestig een paar keer de Giro en de Vuelta heeft gereden. Alberto zelf is er ook, en we raken met hem in gesprek. Hij verhaalt over de wedstrijden van vroeger. Hij lacht ons uit als we zeggen dat we in de resterende zeven dagen tot Rome hopen te komen. "Zeven dagen? Daarmee kom je in Sicilië, en kom je nog terug ook!" We lachen er hartelijk om. 

Na de Futa dalen we af, wat een heerlijk gevoel is dat toch. We nemen onze intrek bij een B&B waar de eigenares ons verwent met een salade uit haar eigen moestuin. We praten wat met de andere gasten - twee interessante wandelaars uit Padova - en gaan dan naar boven. Steven belt kort met zijn lieve vriendin, en als hij ophangt ziet hij dat Pablo al in diepe slaap is. Na 30 seconden is Steven ook in dromenland. Het was een vermoeiende, maar heerlijke dag! 

Route: Bologna-Tagliaferro
Afgelegde afstand: 94,63 km
Gereden tijd: 6:16
Gemiddelde snelheid: 15:00
Maximale snelheid: 55,5
Meters omhoog:  1400
Meters omlaag: 1230






















Geen opmerkingen:

Een reactie posten